Το ταξίδι μας σε αυτό τον άγνωστο και επικίνδυνο κόσμο, ξεκινά για όλους μας από την ίδια αφετηρία. Η δημιουργία μας συντελείται στη μήτρα της μάνας μας, που ευλαβικά η κοιλιά της φιλοξενεί τον σχηματισμό και την ανάπτυξή μας.
Ο καιρός που θα περάσουμε εκεί, μέσα σε ένα περιβάλλον απόλυτης ασφάλειας και προστασίας, νιώθοντας τα στοργικά χάδια της μάνας σε όλο μας το είναι, καθώς χαϊδεύει την κοιλιά της.
Το υπερπροστατευτικό αυτό περιβάλλον συνεχίζει να μας στηρίζει και να μας οδηγεί, από τη στιγμή που θα αντικρύσουμε το πρώτο φως της μέρας, μέχρις ωσότου να αρχίσουμε να δεχόμαστε τα πρώτα μαθήματα συμπεριφοράς από τους γονείς μας.
Θα συνεχίσουμε να ζούμε σε έναν παντελώς άγνωστο και γεμάτο παγίδες κόσμο, χωρίς να έχουμε ίχνος κινδύνου στο μυαλό μας, καθώς ο οικογενειακός μας περίγυρος θα φροντίσει ώστε να συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε σε ένα ασφαλές και προστατευτικό μέρος.
Αυτή η υπέρ-προστατευτικότητα που μας περιβάλλει από τη γέννησή μας ακόμα, μας κάνει ακόμα πιο ευάλωτους σε ένα βάναυσο κόσμο και σε μια τόσο άδικη χώρα. Σε έναν ψεύτικο κόσμο, που αν και στα δικά μας αθώα μάτια μοιάζει αθώος, είναι γεμάτος σκοτεινά σημεία και αμέτρητες παγίδες. Ένας τεράστιος λαβύρινθος, γεμάτος άσχημα και επικίνδυνα τέρατα.
Μεγαλώνουμε, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τα ερεθίσματα του περιβάλλοντός μας. Αποκτάμε αξίες, ιδανικά. Οικοδομούμε την προσωπικότητά μας και αρχίζουμε να συντασσόμαστε με τα πιστεύω μας. Αρχικά, μέσα από την οικογένεια, μετέπειτα από το σχολείο και αρχίζουμε να χτίζουμε τον αληθινό εαυτό μας μέσα από τις αληθινές εμπειρίες της ζωής.
Αγωνιζόμαστε να κάνουμε κάτι στη ζωή μας. Άλλος να σπουδάσει, άλλος να βρει μια δουλειά. Να προσφέρει στην οικογένεια, στον ίδιο του τον εαυτό. Μοχθούμε να κάνουμε τους δικούς μας περήφανους για μας και να τους πληρώσουμε με λίγη χαρά για όσα δεινά τράβηξαν για μας.
Παλεύουμε χωρίς να λογαριάζουμε το αίμα που ρέει από τις ανοιχτές πληγές μας. Τα δίνουμε όλα, χωρίς να ξέρουμε πού πάμε. Χωρίς να έχουμε βάλει έναν στόχο, έναν σκοπό. Απλά, να ανέβουμε ολοένα και πιο ψηλά. Μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή.
Δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά μόνο ονειροπόλοι ταξιδιώτες, εξοπλισμένοι μονάχα με γνώσεις επιβίωσης για τον έξω κόσμο, μέσα από βιβλία. Δίχως την παραμικρή εμπειρία της πραγματικής ζωής. Χωρίς καμία ιδέα του τι θα γευθούμε στην πορεία της ζωής μας. Βασιζόμενοι μόνο στα όνειρά μας και την ακόρεστη δίψα μας για ζωή.
Και έρχεται εκείνη η στιγμή που θα κάνουμε το επόμενο βήμα στη ζωή μας και θα κινήσουμε για να ζήσουμε τα μεγάλα μας όνειρα. Αυτά που μοιραστήκαμε με τους ήρωες των αγαπημένων μας βιβλίων και ήρθε η ώρα να ζήσουμε πραγματικά.
Και έρχεται εκείνη η ρημάδα η ώρα που τα όνειρά μας συγκρούονται με την αδίστακτη πραγματικότητα. Τότε που νιώθουμε τα μούτρα μας να προσγειώνονται με μεγάλη ταχύτητα στη σκληρή επιφάνεια της πραγματικής ζωής. Νιώθουμε να χάνουμε τα φτερά που είχαμε αποκτήσει, σαν άλλοι «Ίκαροι» και να βλέπουμε τη Γη να πλησιάζει με τρομερή ταχύτητα προς τα πάνω μας.
Πλέον, αντιλαμβανόμαστε ότι ζούσαμε σε ένα μεγάλο ψέμα. Σε έναν κόσμο χωρίς αξίες, χωρίς ιδανικά, χωρίς αισθήματα. Το μόνο που μετράει, είναι η επιβίωσή μας. Όλα τα άλλα που διδαχθήκαμε, είναι απλά μια ψευδαίσθηση, ισχυρά παυσίπονα, για να αντέξουμε στο ασταμάτητο κυνήγι της ευτυχίας. Μιας ευτυχίας, που πλέον δεν αποτελεί αξία, αλλά ένα μεταλλαγμένο προσωπικό όφελος.
Θέλεις να προσφέρεις, θέλεις να κυνηγήσεις τα όνειρά σου, να αγωνιστείς για τα αδέρφια σου, να υπερασπιστείς τα πιστεύω σου. Ακόμα και αίμα να φτύσεις για να δείξεις ποιος είσαι και τι αντιπροσωπεύεις μέσα σε όλα αυτά που αγαπάς. Να καταδείξεις το έργο σου και να υψώσεις το ανάστημά σου.
Τίποτα από όλα αυτά δεν μετράει, όμως, στη σημερινή κοινωνία μας, αν δε μπορείς να βολευτείς. Να κανονίσεις για την πάρτη σου μια δουλειά, μια θέση καλή, που να σε βοηθήσει να τη βγάλεις. Σε θεωρούν ανίκανο αν δεν μπορείς να παίξεις το δικό τους βρώμικο παιχνίδι. Άχρηστο, αν δεν μπορείς να φερθείς με τέτοιο τρόπο, ώστε να καταφέρεις να πάρεις όλα όσα αξίζεις και δεν σου επιτρέπουν να έχεις.
Εμείς μέσα από τη ζωή μας στους δρόμους και στα τσιμέντα, ακόμα και αυτή τη λέξη, κάποιοι φρόντισαν, με τις καπηλεύσεις τους, να μας κάνουν να αισθανόμαστε ντροπή όταν τη λέμε. Μάθαμε να αναγνωρίζουμε τις αξίες, τα ιδανικά, τα σωστά ήθη. Μάθαμε να έχουμε βαθιά συναισθήματα και να υπερασπιζόμαστε την ιδεολογία μας, μέχρι κεραίας.
Τα σκληρά μαθήματα ζωής που πήραμε μέσα στην παιδικη, μαχόμενοι για την τίμια επιβίωσή μας και τη συνέχιση των αξιών μας, είναι ο μπούσουλας που καταφέραμε να έχουμε στα χέρια μας και να μας οδηγεί στα απάνεμα λιμάνια, όταν πιάνει φουρτούνες.
Παραμείναμε αλώβητοι από τη διαφθορά. Καταφέραμε να μείνουμε έτσι όπως ακριβώς είμαστε όταν γεννηθήκαμε. Να διαλέγουμε ακόμα με την καρδιά μας και όχι με τα συμφέροντά μας. Να αγαπάμε με τις καρδιές μας τους αμπελόκηπους μας, το πιο φευγάτο μας ιδανικό, να αγαπάμε τα αδέρφια μας και να τα δίνουμε όλα για να σταθούμε στο πλάι όποιου χρειάζεται βοήθεια.
Συνεχίζουμε να ζούμε. Να ζούμε το αληθινό. Το μοναδικό. Να χαιρόμαστε με τις χαρές και να λυπόμαστε με τις λύπες. Χωρίς αβάντα καμιά, τα βάζουμε με όλους τους στημένους. Φτάσαμε στο σημείο να βγαίνει ανά μια ώρα και νέο σκάνδαλο από διαλόγους αυτών που ορίζουν τη μοίρα του αθλήτισμου στη χώρα μας. Όλοι είναι ένοχοι. Έχουν το αίμα του φόνου στα χέρια τους.
Ξέρουμε καλά πως ό,τι ζούμε, το ζούμε με τους δικούς μας αγώνες και κόπους και μόνο. Χωρίς περίεργα σπρωξίματα, χωρίς πέτσινες σφυρίχτρες, χωρίς αγορασμένες συνειδήσεις. Συνεχίζουμε να ακολουθούμε τον μοναχικό δρόμο που επιλέξαμε. Δεν χρειάζεται και πολύ για να το καταλάβει κανείς αυτό.
Είμαστε οι μόνοι που εφαρμόζονται όλοι οι κανονισμοί σε μας, οι μόνοι που τιμωρούνται για τα όποια σφάλματα και παραλείψεις τους. Χωρίς συγχωροχάρτια, χωρίς χάρες και ύποπτες εξυπηρετήσεις.
Σε έναν κόσμο που το ψέμα κυριαρχεί, που όλα είναι ανούσια και φτιαχτά. Τα πάντα είναι προαποφασισμένα και ξέρουν τον νικητή πριν ακόμα γίνει η σέντρα. Εμείς έχουμε τη δύναμη της αλήθειας μέσα μας και δεν διστάζουμε να τα βάλουμε με όλους αυτούς.
Εξάλλου, τα δύσκολα πέρασαν. Πλέον, αποδεικνύεται περίτρανα πως δεν ήταν σενάρια της φαντασίας μας, πως κανένα καταδιωκτικό σύνδρομο δεν μας διακατέχει.
Ήταν όλα αληθινά. Όλες οι τρικλοποδιές, όλες οι παγίδες, όλα τα ύπουλα χτυπήματα στην πλάτη. Ήταν όλα αληθινά γεγονότα πλέον και περίτρανα βλέπει όλη η κοινωνία την αλήθεια. Αρκεί, βέβαια, να θέλει να δει την αλήθεια και να σταματήσει να ζει σε αυτό το μεγάλο ψέμα. Ο Α.Ο.ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ είναι η ζωή μας και οι ULTRAS 6 η αλήθεια μας. Νιώστε το…
υγ. Για ό,τι θέλετε ultras6aoa@hotmail.com
A.O.AΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ 1929... ULTRAS GATE 6 EST.2003
