Ελπίζω αρκετοί από εσάς να το διαβάσετε και να μην το κλείσετε. Ονομάζομαι Αριστείδης Παραδεισάς και είμαι ο συντάκτης του blog εδώ αλλά και παίχτης του ανδρικού των Αμπελοκήπων. Γέννημα θρέμα αμπελοκηπιώτης. Λίγη σημασία έχουν όμως αυτά πάνω στα παρακάτω πράγματα που θέλω να αναφερθώ.
Ίσως αυτό που γράφω να έπρεπε να το γράψω στο τέλος της σεζόν, όμως απόψε και ύστερα από αυτό που έγινε δεν μπορώ να κρατήσω τα συναισθήματα μου και θα ήθελά να μοιραστώ τις σκέψεις μου, με τους ανθρώπους που αγαπάνε την ομάδα. Για να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος, απόψε η ομάδα μας ηττήθηκε στο κλειστό του Γουδιού με 90-89 από τον Πρωτέα στην 2η παράταση!!! Πραγματικά τα συναισθήματα της ήττας μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι τα χειρότερα. Όμως παρά την ήττα, είμαι τυχερός που μόλις στα 19 μου χρόνια, έχω ζήσει τόσα πολλά πράγματα που δεν ξέρω αν θα τα ζούσα σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Κι όμως αυτοί οι αγώνες είναι που θα μας κάνουν "άντρες". Συγχωρέστε μου αν δεν μπορώ να συντάξω καλά τις σκέψεις μου, απλώς πρέπει να πάρω τα πράγματα από την αρχή.
Η ομάδα μας εδω και λίγα χρόνια έχει στηρίξη μιά ιδεολογία που στην ουσία είναι να φτιαχτεί μιά ομάδα με βασικό πυρήνα τους μικρούς ηλικιακά "ταλαντούχους" παίχτες από τα σπλάχνα του συλλόγου και από κει και πέρα, άλλοι αθλητές να έρχονται και να φτιάχτεί ένα καλό σύνολο. Οι προπονητές που επένδυσάν πάνω σε αυτα τα 5-6 νεαρά παιδιά έχουν ξοδέψει(και συνεχίζουν) αμέτρητες ώρες προπονήσεων(ατομικών και ομαδικών), καλοκαίρια που όταν όλοι σταματάνε, εμείς συνεχίζουμε και πολλά άλλα. Μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες για την ένδοξη ομάδα που έφτασε στην Α1 και το "τρένο των Αμπελοκήπων" και πραγματικά πάντα ήθελα προσωπικά να μπορέσουμε να τους μιμηθούμε. Όμως απόψε το βράδυ, άλλαξαν πολλά πράγματα μέσα μου, μετά το παιχνίδι. Κανένας δεν μας είπε ότι πρέπει να γίνουμε σαν εκείνους. Κανένας δεν μας είπε πως πρέπει να κάνουμε κάτι ανάλογο. Κανένας δεν μας έβαλε ένα πιστόλι στον κρόταφο και είπε "δουλέψτε και να κάνουμε το ίδιο πράγμα όπως τότε". Οχι. Είμαστε εδω επειδή το θέλουμε εμείς και επειδή πιστεύουμε ότι εκτός ταλαντούχοι για τις ηλικίες που είμαστε, δουλεύουμε πολύ σκληρά. Και γιατί όταν γύρω μας μπορούσαμε και με την γκόμενα να βγούμε και για καφέ να πάμε και το καλοκαίρι να πάμε για μπανάκια, αυτοί που το ήθελαν και το γούσταραν κλείνανε τα αφτιά τους και πηγαίνανε στην προποπόνηση. Γιατί οι προπονητές μας αντί να πηγαίνουν 2 και 3 μήνες διακοπές, επέλεγαν να μας βελτιώσουν και να είναι εκεί, δίπλα μας, δίπλα στην ομάδα.
Πολλοί θα πούνε, γιατί κάθομαι και σας πρήζω. Η απάντηση είναι πολύ απλή για μένα. Όταν βλέπω μιά ομάδα που επί 55 λεπτά σήμερα μάχεται απέναντι σε όλα και όλους και έχοντας στην 5άδα μας ηλικίες : 91-92-92-93-93 τότε αυτό συμαίνει πολλά. Όσοι μπορούν να δούν πίσω από αυτήν την ήττα κάποια πράγματα, καταλαβαίνουν αυτό που έρχεται σε λίγο καιρό και πιστέψτε με, θα είναι κάτι πολύ ωραίο. Νιώθω "μπουκωμένος" και πιστέψτε με, έρχετε η ώρα που αυτή η ομάδα θα είναι "ασταμάτητη". Μπορεί απόψε να χάσαμε και ίσως να χάσαμε και το τρένο της ανόδου αλλά με εμφανίσεις σαν αυτές, ένα είναι το σίγουρο. Τέρμα τα παιδάκια που όλοι ξέρανε. Πλέον όλοι απεναντί τους θα συναντάνε άνδρες οι οποίοι θα είναι διψασμένοι για νίκη και διάκριση από το 1ο μέχρι το 40ο λεπτό.
Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τον coach μου, Νίκο Γκατίδη για τις ευκαιρίες που μου έχει δώσει αλλά και την εμπιστοσύνη που έχει δείξει στο δικό μου πρόσωπο αλλά και των νεαρών συμπαιχτών μου. Που δουλεύει ασταματήτα και τρώει ατέλειωτες ώρες ώστε να μας προπονεί παραμελώντας άλλες δραστηριότητες και άλλα πράγματα που θα μπορούσε να κάνει. Τον βοηθό προπονητή Βασίλη Αποστολάκη που πραγματικά έχει δώσει και αυτός στην κυριολεξία την ζωή του στην ομάδα και στις ατέλειωτες ώρες που έχει φάει για να προπονεί τους πάντες, παραμελώντας πολλές φορές και την δικιά του προσωπική ζωή. Τον κ.Αντωνιάδη που από την πρώτη στιγμή που τον θυμάμαι να μου κάνει προπόνηση(ήμουν 15 χρονών) ένιωθα πραγματικά τόσο δέος απεναντί του αλλά και πολύ υπερήφανος καθώς πιστεύω ότι είναι ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ στον χώρου του ελληνικού μπάσκετ. Επίσης όλα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ομάδας, αλλά και τον κόσμο μας. Μα πάνω από όλα, θέλω να ευχαριστήσω τους συμπαίχτες μου, που πραγματικά είναι η οικογένεια μου. Τρώμε ατέλειωτες ώρες στο γήπεδο όλοι μαζί και είμαστε μία παρέα όλοι μας.
Το μόνο κοινό σημείο που έχουμε με την ομάδα που έφτασε στην Α1 είναι ότι όλοι είμαστε μιά παρέα, όπως τότε. Καλές οι ιστορίες που ακούγαμε μικροί. Καλοί οι ήρωες στα αμπελοκηπιώτικα παραμύθια, όμως πλέον ήρθε η ώρα να τα αποχαιρετήσουμε. Ήρθε η ώρα να γίνουμε εμείς οι πρωταγωνιστές, να κάνουμε την δικιά μας πορεία και να φτάσουμε ψηλά. Πάρα πολύ ψηλά. Και πλέον ξέρουμε τον τρόπο πως να το κάνουμε.
Για μιά ακόμη φορά, ευχαριστώ την οικογένεια των Αμπελόκηπων και όλα αυτά που μου έχουν χαρίσει. Νίωθω υπερήφανος που κάθε παρασκευή βράδυ φοράω το "βαρύ" σήμα της ομάδα μας και παίζοντας για τους συμπαίχτες μου, τον προπονητή μου αλλά και όλους τους Αμπελόκηπους.
Όνομάζομαι Αριστείδης Παραδεισάς και το όνειρο εμένα και τον συμπαιχτών μου είναι να φτάσουμε ψηλά και να διακριθούμε μαζί με τους ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΥΣ.
Καλό σας βράδυ...
Υ.Γ Αν κάποιος θέλει να δει τον σημερινό αγωνα που πραγματικά αξίζει, αύριο να μπει στο sporthero.gr και πατήσει το link ώστε να δεί το παιχνίδι.